Η βιομηχανία μεταξιού που αναπτύχθηκε στο Σουφλί από τα μέσα του 19ου αιώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εμβληματικό Μεταξουργείο Τζίβρε που βρίσκεται στην είσοδο της ιστορικής αυτής κωμόπολης του νομού Έβρου.
Ποια είναι όμως η ιστορία του;
Η επιβλητική, πανύψηλη καμινάδα του, ύψους 34 μέτρων, εντυπωσιάζει και καλωσορίζει τους επισκέπτες σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής μεταξιού του περασμένου αιώνα. Το Μεταξουργείο Τζίβρε είναι ένα βιομηχανικό συγκρότημα 13 κτηρίων, που κατασκευάστηκε το 1909, από τον ιταλικό οίκο του Μιλάνου «Ceriano Fratelli». Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του εργοστασίου αναπτύχθηκαν σε οικόπεδο 10.500 τετρ. μ. και ένα από τα σημαντικότερα κτίσματα που συμπεριλαμβάνονται σε αυτές είναι η τριώροφη αποθήκη κουκουλιών, συνολικού εμβαδού 469 τετρ. μ. και όγκου 5.900 κ.μ., με ξύλινα κρεβάτια σε όλο το ύψος της, συνολικής επιφάνειας 2.915 τετρ. μ. Στο εργοστάσιο υπήρχαν επίσης τα ξηραντήρια (χώρος απόπνιξης των κουκουλιών σε ειδικούς φούρνους), το υφαντήριο με 24 υφαντικούς ιστούς και κλωστήριο καθώς και το μεταξουργείο-αναπηνιστήριο, εμβαδού 500 τετρ. μ. με 94 αναπηνηστικές λεκάνες.
Το 1913, λόγω της Βουλγαρικής κατοχής της Θράκης, το εργοστάσιο σταμάτησε να λειτουργεί και περιορίστηκε σε μία υποτυπώδη λειτουργία. Μετά τη λήξη της κατοχής, το 1920, το Μεταξουργείο Τζίβρε αγοράστηκε από τους Εβραίους αδελφούς Μποχώρ και Ελιέζερ Τζίβρε, οι οποίοι το εμπλούτισαν, ενίσχυσαν τις υποδομές του και το κράτησαν παραγωγικά ενεργό μέχρι την δεκαετία του ’60.
Η βιομηχανία μεταξιού γνώρισε μεγάλη ακμή και η παραγωγή του εργοστασίου έφτασε στα ύψη κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι ευρωπαϊκοί οίκοι αγόραζαν μετάξι από το Σουφλί, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και από τον πλούσιο κατάλογο πελατών του Ελιέζερ Τζίβρε. Επιπλέον, το εργοστάσιο αποτέλεσε και σημαντική πηγή εργασίας για τους κατοίκους του Σουφλίου και της γύρω περιοχής, καθώς ακόμη και τις δύσκολες εποχές, το μεταξουργείο απασχολούσε τουλάχιστον 150 εργάτες.
Κατά τη γερμανική κατοχή το 1941 το Μεταξουργείο Τζίβρε έκλεισε καθώς τα κατοχικά στρατεύματα προχώρησαν σε κατάσχεση τις πρώτων υλών και των προϊόντων του. Μετά τη λήξη του καταστροφικού πολέμου, μοιραία, η παραγωγή του μεταξιού μειώθηκε αισθητά με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να κλείσει οριστικά τις πόρτες του στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Στις μέρες μας αποτελεί μονάκριβο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και πηγή αναμνήσεων συνδεδεμένων με την σπουδαία ανάπτυξη που βίωσε στο παρελθόν ο τόπος αυτός.
